احمد سلیمان فارسی
جنگ در افغانستان در سال نهمش داخل می گردد، اما جنگی که تا حال نتوانسته به خاطر هدف ویا اهدافی که شعله ور گردیده بود، نزدیک گردید.
اهدافی را که امریکایی ها آن را اعلان داشتند وطبل آن را قبل از جنگ به نواختن گرفتند با گذشت نه سال هیچ یکی از آن متحقق نگردیده است.
طراحان امریکایی جنگ در افغانستان گمان داشتند که تا چند ماهی می توانند اداره همه افغانستان را به دست آرند و حرکت اسلامی طالبان دیگر توان بازسازی مجدد را از دست خواهد داد.
اما بعد گذشت تقریبا یک دهه از جنگ در افغانستان، این امریکایی ها اند که جنگ را باخته اند نه حرکت اسلامی طالبان.
اگر به دقت به عملیات جنگی حرکت اسلامی طالبان و روشهای جدید وگوناگون نظامی این حرکت اسلامی خیره شویم می یابیم که حرکت اسلامی طالبان با چه روشهای مبتکرانه عملیات نظامی را به راه می اندازند
به گونه مثال عملیات نظامی علیه پایگاه های عمده امریکایی ها در بگرام وقندهار.
افرادی می توانند که همه موانع امنیتی را عبور کنند و با لباس های نظامی امریکایی به داخل پایگاه بگرام گردند واز ساعت سه شب تا ساعت یازده ونیم قبل از ظهر به نبرد ادامه دهند از سلاح نوع پیکا تا کلاشینکوف و موشک های ار پی جی تا پرتاپ بمب های دستی وسپس استفاده از سلاح های امریکایی که آن را به غنیمت می ستانند، این همه نشاندهنده موفقیت در میدان جنگ علیه امریکایی ها است.
پرتاب موشک ها علیه میدان هوایی( فرودگاه) قندهار که پایگاه عمده امریکایی ها در افغانستان است وسپس حمله فدایی نیرومندی به پایگاه اشغالگران در شهر قندهار، همه وهمه نشاندهنده موفقیت حرکت اسلامی طالبان در زمینه است.
جرگه صلح (همایش ملی) را که به ابتکار امریکایی ها در افغانستان به راه انداخته می شود نشاندهنده ضعف اشغالگران در میدان جنگ و ناتوانی بیش از حد اداره اجیر در کابل می باشد.
امریکایی ها می خواهند با برپایی چنین همایش ها به اصطلاح ملی خود را حامی صلح وثبات در افغانستان معرفی کنند.
از اینرو می بینیم که برخی از منتقدان سیاست های اداره اوباما بر این پافشاری دارند که نظام مشترکی از اداره کرزی و حرکت اسلامی طالبان تشکیل شود تا اداره امریکا بتواند نیرو هایش را از مهلکه افغانستان نجات داده باشد.
اما این پیشنهاد ها بدون شک که بخشی از نبرد در افغانستان است.
نظام مشترک به این معنا است که نظام کنونی در کابل نظام مشروع است وجنگ در افغانستان گویا بخاطر شرکت ودخیل شدن در بدنه نظام به برپا شده است وادامه دارد. در حالیکه جنگ علیه اشغالگران در افغانستان هدفی را به دنبال دارد که امریکایی ها از همه اولتر آن را می دانند. هدف از جنگ علیه اشغالگران ونظام اجیر شان در شهر کابل، همانا اقامه نظام اسلامی است نه اقامه نظام مشترک ومخلوط که از هر طیف فکری در آن وابسته ی را بیابی!!
جرگه صلح و به صد ها این چنین جرگه ها در حقیقت ترفندی است که می خواهند با آن ملت را فریب دهند در حالیکه ملت میداند که امریکایی ها اشغالگران اند و نظام کرزی در شهر کابل نظامی است فرومایه که اصلا فاقد ارزشها است.
عملیات پیروزمندانه حرکت اسلامی طالبان به زودی اشغالگران را ذلیلانه از افغانستان بیرون می راند و اداره اجیر کابل نیز بعد از خروج ولینعمتانش نمی تواند لحظه ادامه یابد
هنگامی که امریکایی ها از سایگون در ویتنام فرار می کردند اخرین هلی کوپتر(بالگردی) که پرواز می کرد ویتنامی ها اجیر امریکایی دیوانه وار به سوی آن می شتابیدند تا باشند از تایر های آن محکم بگیرند وخود را از خشم ملت ویتنام برهانند.
وبدون شک که آینده اجیران امریکا از این دشوارتر است.
جنگ در افغانستان در سال نهمش داخل می گردد، اما جنگی که تا حال نتوانسته به خاطر هدف ویا اهدافی که شعله ور گردیده بود، نزدیک گردید.
اهدافی را که امریکایی ها آن را اعلان داشتند وطبل آن را قبل از جنگ به نواختن گرفتند با گذشت نه سال هیچ یکی از آن متحقق نگردیده است.
طراحان امریکایی جنگ در افغانستان گمان داشتند که تا چند ماهی می توانند اداره همه افغانستان را به دست آرند و حرکت اسلامی طالبان دیگر توان بازسازی مجدد را از دست خواهد داد.
اما بعد گذشت تقریبا یک دهه از جنگ در افغانستان، این امریکایی ها اند که جنگ را باخته اند نه حرکت اسلامی طالبان.
اگر به دقت به عملیات جنگی حرکت اسلامی طالبان و روشهای جدید وگوناگون نظامی این حرکت اسلامی خیره شویم می یابیم که حرکت اسلامی طالبان با چه روشهای مبتکرانه عملیات نظامی را به راه می اندازند
به گونه مثال عملیات نظامی علیه پایگاه های عمده امریکایی ها در بگرام وقندهار.
افرادی می توانند که همه موانع امنیتی را عبور کنند و با لباس های نظامی امریکایی به داخل پایگاه بگرام گردند واز ساعت سه شب تا ساعت یازده ونیم قبل از ظهر به نبرد ادامه دهند از سلاح نوع پیکا تا کلاشینکوف و موشک های ار پی جی تا پرتاپ بمب های دستی وسپس استفاده از سلاح های امریکایی که آن را به غنیمت می ستانند، این همه نشاندهنده موفقیت در میدان جنگ علیه امریکایی ها است.
پرتاب موشک ها علیه میدان هوایی( فرودگاه) قندهار که پایگاه عمده امریکایی ها در افغانستان است وسپس حمله فدایی نیرومندی به پایگاه اشغالگران در شهر قندهار، همه وهمه نشاندهنده موفقیت حرکت اسلامی طالبان در زمینه است.
جرگه صلح (همایش ملی) را که به ابتکار امریکایی ها در افغانستان به راه انداخته می شود نشاندهنده ضعف اشغالگران در میدان جنگ و ناتوانی بیش از حد اداره اجیر در کابل می باشد.
امریکایی ها می خواهند با برپایی چنین همایش ها به اصطلاح ملی خود را حامی صلح وثبات در افغانستان معرفی کنند.
از اینرو می بینیم که برخی از منتقدان سیاست های اداره اوباما بر این پافشاری دارند که نظام مشترکی از اداره کرزی و حرکت اسلامی طالبان تشکیل شود تا اداره امریکا بتواند نیرو هایش را از مهلکه افغانستان نجات داده باشد.
اما این پیشنهاد ها بدون شک که بخشی از نبرد در افغانستان است.
نظام مشترک به این معنا است که نظام کنونی در کابل نظام مشروع است وجنگ در افغانستان گویا بخاطر شرکت ودخیل شدن در بدنه نظام به برپا شده است وادامه دارد. در حالیکه جنگ علیه اشغالگران در افغانستان هدفی را به دنبال دارد که امریکایی ها از همه اولتر آن را می دانند. هدف از جنگ علیه اشغالگران ونظام اجیر شان در شهر کابل، همانا اقامه نظام اسلامی است نه اقامه نظام مشترک ومخلوط که از هر طیف فکری در آن وابسته ی را بیابی!!
جرگه صلح و به صد ها این چنین جرگه ها در حقیقت ترفندی است که می خواهند با آن ملت را فریب دهند در حالیکه ملت میداند که امریکایی ها اشغالگران اند و نظام کرزی در شهر کابل نظامی است فرومایه که اصلا فاقد ارزشها است.
عملیات پیروزمندانه حرکت اسلامی طالبان به زودی اشغالگران را ذلیلانه از افغانستان بیرون می راند و اداره اجیر کابل نیز بعد از خروج ولینعمتانش نمی تواند لحظه ادامه یابد
هنگامی که امریکایی ها از سایگون در ویتنام فرار می کردند اخرین هلی کوپتر(بالگردی) که پرواز می کرد ویتنامی ها اجیر امریکایی دیوانه وار به سوی آن می شتابیدند تا باشند از تایر های آن محکم بگیرند وخود را از خشم ملت ویتنام برهانند.
وبدون شک که آینده اجیران امریکا از این دشوارتر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر