احمد سلیمان فارسی
در اين جاي شك نيست كه هدفي را كه انسان آن را دنبال می کند و جهت تحقق آن بذل مساعی می ورزد و به خاطر تحقق آن در واقع انسانی به وسایل ممکنه اش متوسل می گردد تا به شکلی از اشکال این مامول بزرگ را متحقق گرداند همانا سعادت است . کار و تلاش شبانه روزی انسان و فراز و نشیب زندگی ، صعود وهبوط در روند مبارزه و گاهی به مخاطره انداختن انسان در این راستا همه و همه بخاطر این است که "سعادت" ، این هدف والا محقق گردد و این حقیقتی است که همه بر آن اتفاق دارند.
دانشمند بزرگوار و متبحر ابن حزم رحمه الله در اثر گرانبهایش اخلاق و سیر به ابعاد و زوایای مختلف این حقیقت نظر می افگند . وی می نویسد: "به جستجوی آن چه مردم در طلب و استحسان آن اتفاق دارند پرداختم و آن را یک چیز یافتم طرد اندوه و حزن و هنگامی که به آن خیره شدم درک کردم که مردم در ازای آن یکسان نیستند " وی می نویسد :"طرد اندوه و حزن مذهبی است که همه مردم بر آن اتفاق دارند".
و آنچه را علامه ابن حزم رحمه الله طرد اندوه نامیده است در حقیقت همانا سعادت است که به آن در بالا اشاره شد زیرا سعادت در طرد اندوه و حزن که نفس انسانی در چنبره اش می گیرد نهفته است.
با اینکه مردم به این حقیقت اذعان دارند و آن را پذیرفته اند اما در تحدید سعادت و شناسایی ابعاد آن اختلاف دارند. و منشا این اختلاف جهان بینی انسانها است که هر انسان از جهان بینی ویژه اش رهسپار می گردد و سراغ سعادت را می گیرد. بسیاری از مردم سعادت را در اموری میدانند که تحقق آن باعث نابودی وهلاکت انسان می گردد و براین عقیده اند که شقاوت انسان در اموری نهفته است که در حقیقت اموریست که منتهی به سعادت انسان می گردد.
بدون شک این اشتباه در جهان بینی انسان است که باعث میگردد در تحدید سعادت به خطا رود زیرا محدوده عقلی که انسان در آن میتازد هرگز انسان قادر به تعدی و تجاوز از آن نیست و این محدوده در حول و حوش انسان و این گیتی فناپذیر خلاصه می گردد اما هرگز این انسان نمی تواند به کنه وحقیقت غیب برسد. و اگرانسان بخواهد در حالیکه به اندیشه خویش بسنده میکند حقیقت آن را درک نماید بدون شک نتیجه اش جز تخمین نخواهد بود که آن نیز اشتباه و درنتیجه گمراهی و هلاکت است. بلکه انسان با تکیه بر نفس خویش حتی نمی تواند خود را بشناسد شود چه رسد که برای زندگی اش قانون و برنامه ای بریزد.
در این جاست که وحی الهی ، یگانه عنصر اساسی در روند تحقق سعادت بروز می نماید زیرا وحی یگانه راه بیرون رفت از تخمینات و توهمات و گمانهای باطل است ودر سایه آن می توان زیستن را آموخت وجهت تحقق سعادت حقیقی گام برداشت.
این حقیقتی است که رب آسمانها و زمین فرستادگانی را از بشر برگزید تا سعادت حقیقی را برای مردم در پرتو وحی الهی شناسایی نمایند پس رسیدن به این آرزوی بزرگ و دیرینه بشر جز در سایه های وحی (قرآن و سنت) هرگز ممکن نیست .
امروز برخیها مردم را به سعادت فرا می خوانند اما نه در سایه های وحی.
پس این مژده سرابی بیش نیست زیرا یگانه راه سعادت و رسیدن به آن اسلام عزیز است و هر راه دیگری به جز اسلام به هلاکت منتهی می گردد همان هلاکتی که امروزه تمدن جاهلی غرب ما را به آن مژده می دهد.
در اين جاي شك نيست كه هدفي را كه انسان آن را دنبال می کند و جهت تحقق آن بذل مساعی می ورزد و به خاطر تحقق آن در واقع انسانی به وسایل ممکنه اش متوسل می گردد تا به شکلی از اشکال این مامول بزرگ را متحقق گرداند همانا سعادت است . کار و تلاش شبانه روزی انسان و فراز و نشیب زندگی ، صعود وهبوط در روند مبارزه و گاهی به مخاطره انداختن انسان در این راستا همه و همه بخاطر این است که "سعادت" ، این هدف والا محقق گردد و این حقیقتی است که همه بر آن اتفاق دارند.
دانشمند بزرگوار و متبحر ابن حزم رحمه الله در اثر گرانبهایش اخلاق و سیر به ابعاد و زوایای مختلف این حقیقت نظر می افگند . وی می نویسد: "به جستجوی آن چه مردم در طلب و استحسان آن اتفاق دارند پرداختم و آن را یک چیز یافتم طرد اندوه و حزن و هنگامی که به آن خیره شدم درک کردم که مردم در ازای آن یکسان نیستند " وی می نویسد :"طرد اندوه و حزن مذهبی است که همه مردم بر آن اتفاق دارند".
و آنچه را علامه ابن حزم رحمه الله طرد اندوه نامیده است در حقیقت همانا سعادت است که به آن در بالا اشاره شد زیرا سعادت در طرد اندوه و حزن که نفس انسانی در چنبره اش می گیرد نهفته است.
با اینکه مردم به این حقیقت اذعان دارند و آن را پذیرفته اند اما در تحدید سعادت و شناسایی ابعاد آن اختلاف دارند. و منشا این اختلاف جهان بینی انسانها است که هر انسان از جهان بینی ویژه اش رهسپار می گردد و سراغ سعادت را می گیرد. بسیاری از مردم سعادت را در اموری میدانند که تحقق آن باعث نابودی وهلاکت انسان می گردد و براین عقیده اند که شقاوت انسان در اموری نهفته است که در حقیقت اموریست که منتهی به سعادت انسان می گردد.
بدون شک این اشتباه در جهان بینی انسان است که باعث میگردد در تحدید سعادت به خطا رود زیرا محدوده عقلی که انسان در آن میتازد هرگز انسان قادر به تعدی و تجاوز از آن نیست و این محدوده در حول و حوش انسان و این گیتی فناپذیر خلاصه می گردد اما هرگز این انسان نمی تواند به کنه وحقیقت غیب برسد. و اگرانسان بخواهد در حالیکه به اندیشه خویش بسنده میکند حقیقت آن را درک نماید بدون شک نتیجه اش جز تخمین نخواهد بود که آن نیز اشتباه و درنتیجه گمراهی و هلاکت است. بلکه انسان با تکیه بر نفس خویش حتی نمی تواند خود را بشناسد شود چه رسد که برای زندگی اش قانون و برنامه ای بریزد.
در این جاست که وحی الهی ، یگانه عنصر اساسی در روند تحقق سعادت بروز می نماید زیرا وحی یگانه راه بیرون رفت از تخمینات و توهمات و گمانهای باطل است ودر سایه آن می توان زیستن را آموخت وجهت تحقق سعادت حقیقی گام برداشت.
این حقیقتی است که رب آسمانها و زمین فرستادگانی را از بشر برگزید تا سعادت حقیقی را برای مردم در پرتو وحی الهی شناسایی نمایند پس رسیدن به این آرزوی بزرگ و دیرینه بشر جز در سایه های وحی (قرآن و سنت) هرگز ممکن نیست .
امروز برخیها مردم را به سعادت فرا می خوانند اما نه در سایه های وحی.
پس این مژده سرابی بیش نیست زیرا یگانه راه سعادت و رسیدن به آن اسلام عزیز است و هر راه دیگری به جز اسلام به هلاکت منتهی می گردد همان هلاکتی که امروزه تمدن جاهلی غرب ما را به آن مژده می دهد.
